‘Je kunt nooit verdwalen als je je hart volgt.’
‘Je kunt nooit verdwalen als je je hart volgt’
Wat een prachtige zin hè en zo waar!
Ik las dit vorige week in een boekje bij Buitencentrum Schoorl en het zorgde voor een grote glimlach op mijn gezicht. Ik had namelijk net een paar uur rondgebracht in de prachtige Schoorlse duinen en was daarbij flink van mijn padje afgeraakt. Of toch niet?
Ik had die betreffende ochtend besloten om naar de duinen te gaan, omdat ik voelde dat ik weer veel teveel in mijn hoofd zat. Een flinke wandeling in de natuur doet in mijn geval dan altijd wonderen, dus huppakee, de paden op de lanen in!
Aangekomen in Schoorl besloot ik mijn voeten te volgen, een simpele manier om goed bij mijn gevoel te blijven met wandelen, wat me al vaak op verrassend mooie plekken heeft gebracht. Zo ook deze keer, want ik was net onderweg toen mijn voeten een steil stuk duin af wilden, terwijl het pad de andere kant op ging. Na een kleine discussie tussen hoofd en hart volgde ik mijn voeten en kwam ik beneden terecht bij een heel lange picknicktafel, die ik van bovenaf helemaal niet had gezien. Wow, ik zag mezelf daar meteen voor me met een groep mensen en werd er helemaal blij van. Het bewijs was meteen geleverd, vertrouw die voeten nou maar gewoon!
Zo liep ik een paar uur rond, genietend van de prachtige herfstkleuren en de paden waar mijn voeten me langs brachten. Ik vertrouwde ze volledig, totdat ik bij een t-splitsing aankwam en geen idee had welke kant op te gaan. Ik probeerde beide kanten en raakte in verwarring. Ben ik nou potverdikkeme wel verdwaald? Hebben m’n voeten me nu toch in de steek gelaten? Ik nam een moment de tijd om goed te voelen en ineens kwam er in me op “Hello dear, je mag om hulp vragen hè! Dat zeg je vaak tegen anderen, maar zelf vind je dat nog best af een toe een klus hè? Nou, hier is je kans om daarmee te oefenen.” Ik moest glimlachen om mijn innerlijke stem en toen ik me omdraaide kwam er juist op dat moment een auto aan van Staatsbosbeheer. De vriendelijke meneer bevestigde dat ik wel op heel grote loopafstand van het beginpunt was geraakt en gaf me een lift naar ‘het juiste pad’. Hoe toevallig?!
Nou nee, ik geloof niet in toeval. Voor mij was dit weer een ‘bewijs’ dat alles met een reden gebeurt en voor mij was het dus ook geen toeval dat ik prompt daarna die mooie zin las… ‘Je kunt nooit verdwalen als je je hart volgt.’
Namasté.